Vorig jaar deed ik mijn minor in Ohio, USA. Samen met dertien andere Nederlandse studenten genoten we vijf maanden van het echte Amerikaanse studentenleven: partying, eten bij fastfood restaurants, winkelen in de bekende grote malls en boodschappen doen bij Amerika’s grootste supermarktketen: de Wallmart. Om iets van onze Nederlandse identiteit te behouden, deden we die boodschappen vaak op… jawel, de fiets!
Een keer was ik met een vriendin op de fiets en schoot van een van de fietsen de ketting los. Als echte meisjes wisten we ons natuurlijk geen raad. Al gauw kwam er een man in een auto langs met de vraag: 'do you girls need help?'. Hij bleek niet de enige, ook andere Amerikanen zagen ons stuntelen en boden hun hulp aan. Uiteindelijk werden we geholpen door een oude man en vrouw in een truck. Binnen no-time begon de man met het maken de fietsketting. Ondertussen vroeg zijn vrouw ons honderduit over Holland en vertelde ze hoe leuk ze het vond dat wij hier studeerden. Ze vertelde dat zij met haar man een eindje verderop in de straat woonden.
Een half uurtje later was de fiets weer helemaal gemaakt en bedankten we hen hartelijk. De hele weg naar de supermarkt bleven we verrukt praten over het aardige echtpaartje en hun behulpzaamheid. Dat waren we niet gewend in Nederland! Als er iets mankeert met je fiets vraagt niemand of je hulp nodig hebt en stopt er al helemaal niemand om je fiets te maken! We besloten een kleinigheidje te kopen voor het echtpaar. Enthousiast gingen we op zoek naar hun huis. Na twintig minuten zoeken gaven we het echter op, want de straat leek wel oneindig. We hebben ze nooit meer echt kunnen bedanken, maar het was wel een eye-opener hoe behulpzaam ze in Amerika zijn als je met pech langs de weg staat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten